Ekonomia utratyJoanna Pawlik i Elin Drougge: grudnia 2010

poniedziałek, 27 grudnia 2010

katalog - Joanna Pawlik, Balans | Balance

Joanna Pawlik
Balans | Balance
16.12.2010-30.01-2011
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki
The Bunkier Sztuki Contemporary Art Gallery

katalog | catalogue
redakcja | editing: Karolina Więckowska
autorzy tekstów | texts by: Sylwia Chutnik, Alicja Długołęcka, Lidia Krawczyk, Joanna Pawlik, Stach Szabłowski, Karolina Więckowska oraz uczestniczki projektu | and women taking part in the project
projekt | design: Rafał Sosin
objętość | volume: 128 str
format | dimension: 25x20 cm
ISBN: 978-83-62224-05-0
data publikacji | year of publication: 2010

spis treści | list of contents
Balansowanie | Balancing
Lidia Krawczyk

prace | works

Bóle fantomowe | Phantom Pains
Stach Szabłowski

Fantom | The Phantom
Sylwia Chutnik

Siostrzeństwo amputantek. Z Joanną Pawlik rozmawia Lidia Krawczyk
Sisterhood of the Amputees. Lidia Krawczyk talks to Joanna Pawlik

Podwójnie uwięzione. Z dr Alicją Długołęcką rozmawia Karolina Więckowska
Doubly Imprisioned. Karolina Więckowska talks to Alicja Długołęcka, PhD

Wypowiedzi uczestniczek projektu | Texts by women taking part in the project

wystawa | exhibition

Biogram artystki | Artist's biographical note

***

„Karolina Więckowska: Widziała pani wszystkie filmy Joanny. Który najbardziej zapadł pani w pamięć?
Alicja Długołęcka: To co mnie w tych filmach uderzyło to proces, podczas którego mogłam obserwować to, co działo się z Joanną przez cały ten czas. Joanna zastrzega się, że nie jest to dla niej psychoterapia (jest to w końcu projekt artystyczny), jednak w projekcie widać wyraźnie jej drogę, która jest zdecydowanie drogą autoterapeutyczną. W pierwszych filmach obserwujemy dużo więcej wątków, w których proteza jest przedstawiana jako elementem obcy. Z biegiem czasu przestaje być ona elementem narzuconym, zaczyna być czymś, czym można się bawić. Proteza staje się wyborem, nie koniecznością, a to pierwszy element potrzebny do tego, by mieć dystans, a czasem nawet śmiać z sytuacji, w jakiej przyszło żyć. To przyjęcie kompletnie innej perspektywy. Pierwsze symptomy wyłamywania się ze stereotypu bycia biedną niepełnosprawną kobietą bez nogi, która musi w jej miejsce przykładać sobie coś, co nie jest estetyczne, co jest świadectwem jej inności. Następnym etapem stało się poszukiwanie takich samych kobiet jak ona. I pojawiły się „siostry”. Poszukiwanie w nich piękna, zaowocowało odnalezieniem piękna w sobie. Myślę, że ona to odkryła.
Film Balans pokazuje, jak wielką drogę przebyła Joanna. Odbieram go całkowicie symbolicznie. Joanna stoi na balonie jak na kuli ziemskiej, wykonując przy tym figury wymagające olbrzymiej precyzji i skupienia, niekoniecznie dostępne dla pełnosprawnych kobiet. To film, który różni się od pozostałych. Joanna Pawlik osiągnęła umiejętność balansowania. Stoi na czymś, co jest bardzo niestabilne, a jednocześnie panuje nad całą sytuacją (z jednej strony swoją sprawnością fizyczną, z drugiej strony swoim niezaprzeczalnym pięknem i skupieniem). Ona się tego wszystkiego nauczyła przez lata. Zgadza się to z tym, o czym mówiłam wcześniej, z feministycznym spojrzeniem i byciem samoświadomą”.

Fragment rozmowy Podwójnie uwięzione. Z dr Alicją Długołęcką rozmawia Karolina Więckowska

----------------------------------------

'Karolina Więckowska: You have seen all of Joanna’s films. Which one was the most memorable?
Alicja Długołęcka: What struck me in the films was the process, during which I could observe what was happening with Joanna throughout. Joanna maintains that, for her, this is not psychotherapy (after all, this is an artistic project), but in this project one can clearly see her journey, which is certainly self-therapeutic. In the first films, we notice many more strands where the prosthetic is depicted as a foreign element. As time passes, it ceases to be an element imposed, it begins to be something that it is possible to play with. The prosthetic becomes a choice, and not a necessity, and this is the first indispensable condition: to be able to laugh at the situation in which we are obliged to live. This is acceptance of a completely different perspective. The first symptoms of breaking out of the stereotype of being this poor, unfortunate woman without a leg, obliged to put in its place something which isn’t aesthetic, which is the testimony to her being different. The next stage is to seek out other women who are the same as her. She finds her ‘sisters’. Seeking beauty in them bore fruit in finding beauty in herself. I think that she realised that.
The film Balance shows what a great journey Joanna has travelled. I interpret it as entirely symbolic. Joanna is standing on the balcony as if on top of the planet Earth, performing figures which require huge precision and concentration, which able-bodied women wouldn’t necessarily be capable of. This film is different from others. Joanna Pawlik has achieved the ability to balance. She is standing on something which is very unstable, but simultaneously, she is in control of the entire situation (on the one hand, of her physical ability, and on the other, of her beauty and concentration). She has taken years to learn all this. This all tallies with what I was talking about earlier, with a feminist outlook and with self-awareness.'

An excerpt of conversation Doubly Imprisioned. Karolina Więckowska talks to Alicja Długołęcka, PhD

czwartek, 23 grudnia 2010

Obraz malowany słowem. Zobaczyć niewidzialne

Dziennik Polski, 23.12.2010, nr 298

Niepełnosprawność może być normalnością

Dziennik Polski, 22.12.2010, nr 298

środa, 22 grudnia 2010

Małgorzata Bożek, Balans. Piękno różnicy. Joanna Pawlik w Bunkrze Sztuki

Normalność. W powszechnym użyciu to jedno z najbardziej opresyjnych pojęć stosowanych wobec drugiego człowieka. U swego źródła konotować ma skojarzenia ze spokojem, ładem, harmonią, jednak w ustach i głowach ludzkich wyraża zazwyczaj pewnego rodzaju opozycję. „Normalność” dzieli ludzi na bliżej nie określone grupy – takie, jak „my” i „oni”. „My” rości sobie zazwyczaj prawo do wyższości i pierwszeństwa względem groźnie brzmiącego i obcego w swoim wyrazie określenia „oni”. Dlaczego, skoro istniejemy tylko „my” – tak różni od siebie i jednocześnie tak podobni?

więcej…

poniedziałek, 20 grudnia 2010

Warsztaty audiodeskrypcji

Od 16 do 18 grudnia 2010 w Bunkrze Sztuki odbyły się warsztaty audiodeskrypcji, prowadzone przez trenerów Barbarę Szymańską i Tomasza Strzymińskiego z Fundacji Audiodeskrypcja z Białegostoku. W trakcie warsztatów ich uczestnicy stworzyli audiodeskrypcje do niektórych prac prezentowanych na wystawie Joanny Pawlik Balans będącej pierwszym etapem rocznego projektu zatytułowanego Ekonomia utraty, Joanna Pawlik i Elin Drougge.
Audiodeskrypcja jest metodą, która umożliwia osobom niewidomym lub słabowidzącym zapoznanie się z treścią wizualną dzieł sztuki i wydarzeń widowiskowych. W przypadku filmu lub teatru uzupełnieniem opisu są dialogi, muzyka i inne dźwięki przynależne ruchomemu obrazowi. Natomiast malarstwo, sztuka wideo czy performance mogą zaistnieć dla osoby niewidomej wyłącznie dzięki słownemu przekładowi. Obecnie w Polsce dostępność sztuk wizualnych osobom z niepełnosprawnością wzroku jest znikoma lub nie ma jej wcale. Warsztaty są pierwszym krokiem do zmiany. W Niemczech i w Anglii audiodeskrypcja dzieł sztuki jest już od kilku lat stosowana na szerszą skalę.

Poniżej prezentujemy kilka zdjęć z warsztatów.

***

From 16th till 18th December 2010 at the Bunkier Sztuki Contemporary Art Gallery in Cracow took place the workshops of audiodescription guided by Barbara Szymańska and Tomasz Strzymiński from Foundation Audiodeskrypcja from Białystok. During the workshops their participants prepared audiodescription for a few works presented at the Joanna Pawlik’s exhibition Balance which is the first part of the one-year project entitled The Economy of Loss, Joanna Pawlik and Elin Drougge.
Audiodescription is a method which enables the blind and those with impaired eyesight to familiarise themselves with the visual content of works of art and visual events. Where a film or a theatrical show is concerned, the description is complemented by a dialogue, music and other acoustic effects which accompany a moving image, and with paintings, video art or performance, these can brought to life for a person who cannot see only by a verbal narration. At present, in Poland the visual arts have barely been brought closer for the benefit of the blind. This workshop is the first step towards a change for the better. In Germany and Britain, audiodescription of works of art has been used on a large scale for a few years.

Below we present some photos from the workshops.

Uczestnicy warsztatów/The wokshop’s participants, fot. R. Sosin

Uczestnicy warsztatów i (stojący) trenerzy Barbara Szymańska i Tomasz Strzymiński / The workshop’s participants and (standing) the trainers Barbara Szymańska and Tomasz Strzymiński, fot. R. Sosin

fot. R. Sosin

Trenerzy audiodeskrypcji Barbara Szymańska i Tomasz Strzymiński / The audiodescription trainers Barbara Szymańska and Tomasz Strzymiński, fot. F. Probosz

fot. F. Probosz

czwartek, 16 grudnia 2010

Otwarcie wystawy Balans Joanny Pawlik

15 grudnia 2010 o godzinie 18.00 w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie odbyło się otwarcie wystawy Joanny Pawlik Balans, stanowiącej część rocznego projektu Ekonomia utraty, Joanna
Pawlik i Elin Drougge, organizowanego przez Galerię Bunkier Sztuki wraz z Grünerløkka Lufthavn.

Prezentujemy poniżej zdjęcia z wernisażu.

***

On December 15, 2010, at 6 p.m., at the Bunkier Sztuki Contemporary Art Gallery in Cracow, Poland, was held the opening of the Joanna Pawlik’s exhibition Balance which constitutes a part of the a one-year project The Economy of Loss, Joanna Pawlik and Elin Drougge, organized by Bunkier Sztuki Gallery and Grünerløkka Lufthavn.

Below we present photos from the event.

Goście na otwarciu wystawy Balans w Bunkrze Sztuki | Guests at the opening of the exhibition Balance at the Bunkier Sztuki, fot. R.Sosin

Od lewej: Piotr Cypryański, dyrektor Bunkra Sztuki, Joanna Pawlik, autorka wystawy, Lidka Krawczyk, kuratorka wystawy/ From left: Piotr Cypryański, director of the Bunkier Sztuki, Joanna Pawlik, author of the exhibition, Lidka Krawczyk, curator of the exhibition, fot. R.Sosin

Piotr Cypryański, Joanna Pawlik, Lidia Krawczyk, fot. R.Sosin

Radio Kraków

http://www.radiokrakow.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=1146:wystawa-joanny-pawlik-zat-balans-&catid=60:kulturalne

środa, 15 grudnia 2010

Wystawa "Balans" Joanny Pawlik w Bunkrze Sztuki w Krakowie

Joanna Pawlik // Balans
Otwarcie: 15.12.2010 godz. 18:00
Wystawa otwarta w dniach: 16.12.2010-30.01.2011
Kuratorka wystawy: Lidia Krawczyk
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, pl. Szczepański 3 a, Kraków

W wieku 10 lat straciłam nogę.
Od tamtego czasu zadaję sobie pytanie
dotyczące odciętego kawałka ciała:
co z nim się stało?

Wystawa Joanny Pawlik zatytułowana Balans jest szczególną prezentacją, nad którą artystka pracowała ponad rok, tworząc dokument tego, w jaki sposób fizyczne doświadczenia odciskają piętno na psychice człowieka. Jest to wystawa o wspólnocie utraty, o próbie znalezienia swojego odpowiednika w innej osobie.
Obok samej artystki w projekcie biorą udział między innymi: Katarzyna Rogowiec (dwukrotna Mistrzyni paraolimpijska z Turynu), Ewa Zielińska (polska lekkoatletka) oraz inne kobiety, które doświadczyły amputacji. Istotnym elementem tej prezentacji są relacje i spotkania artystki z innymi kobietami, ale także stosunek dziewczyn do swojej niepełnosprawności. Prace Joanny Pawlik są dowodem poszukiwań wspólnych elementów, dowodem na balansowanie z emocjami, poszukiwanie porozumienia. Filmy, które możemy zobaczyć na wystawie, przedstawiają sposoby radzenia sobie w publicznych sytuacjach, zachowania innych osób wobec kobiet po amputacjach, czy próby utrzymania równowagi. Są przy tym pełne pozytywnych emocji. Joanna Pawlik przedstawiła bohaterki z czułością i empatią. Oglądając jej filmy możemy doświadczyć wirtuozerii dnia codziennego, skupić się na szczegółach i czynnościach zwykle dla nas banalnych, na które nie zwracamy uwagi, jak jedzenie, bieganie, czy taniec.

Artystka bada kondycję ciała dotkniętego kalectwem. Sprawdza, czy możliwe jest przekroczenie poczucia własnej ułomności, obserwuje jej związki z otoczeniem. Próbuje zrozumieć wpływ jaki wywiera na nią kontakt z innymi ludźmi, zaznacza swoje miejsce w niekoniecznie przychylnie nastawionym świecie. Joanna Pawlik traktuje twórczość jako przestrzeń umożliwiającą wyrażenie własnych emocji, lęków i cierpienia, ale także jako miejsce pozwalające na odbudowanie poczucia własnej wartości.

Joanna Pawlik poprzez swoje działania pragnie zburzyć sytuację nietolerancji, braku zrozumienia i wykluczania. Przedstawia niepełnosprawne kobiety jako niezależne, silne i odważne osoby podkreślające swój indywidualizm oraz samowystarczalność. To przedstawienia, które udowadniają, że tożsamość bynajmniej nie musi być oparta na braku, a wręcz przeciwnie – na pozytywnie wykorzystanym „nowym życiu”, budowaniu własnej wartości poprzez akceptację. Dzięki temu projektowi możemy się przekonać, że balansu i równowagi (zarówno fizycznej, ale przede wszystkim emocjonalnej) nie da się osiągnąć w pojedynkę.

Poniżej zdjęcia wystawy w Bunkrze Sztuki.

***

Joanna Pawlik // Balance
Opening: 15.12.2010, 6:00 pm
On view: 16.12.2010-30.01.2011
Curator of the exhibition: Lidia Krawczyk
The Bunkier Sztuki Contemporary Art Gallery, pl. Szczepański 3 a, Kraków

At the age of ten, I lost a leg.
Ever since, I have been asking myself
the same question about the part of my body
that had been cut off: what’s happened to it?

The art of Joanna Pawlik is extraordinarily intimate; it touches her most private experiences. It is a document of working through the experience of loss, a document which gives witness to the complicated process of coming to terms with a peculiar sort of death – the loss of a leg. The artist confronts her own pain, she bids farewell to a part of her own body, in order to build a new quality in its place. Joanna Pawlik wants to prove that the loss, the empty space where the limb had been, has become the source of strength, a place to fill; a space which can be ‘created’ anew.

The artist explores the condition of her own, crippled body. She tests the limits of transcending her own infirmity and she observes her relations with those around her. She is trying to understand the influence which the contact with others has on her. She marks out her own place in the – not necessarily well disposed – world. For Pawlik, art is a space for expressing her emotions, fears and suffering, but also a space for re-building her identity at the moment of physical handicap. Her art is a kind of therapy which sets out to tame disability.

On the basis of her own experience, the artist poses the dilemma of femininity versus being different. This is an attempt to redefine the concept of femininity. Disability is a particular challenge for a woman, socialised to be constantly attractive, as frequently it becomes an excuse for exclusion and marginalisation. In this project, together with the artist, we must face the double loss: that of a limb and of feminine allure.

Through her work, the artist sets out to break down this syndrome of intolerance, incomprehension and exclusion. She presents disabled women as independent, strong and courageous; they emphasise their uniqueness and self-sufficiency. These performances prove that identity does not have to be handicapped by a loss; on the contrary – it can benefit from a new lease of life, where one’s new value can be built through gaining acceptance. Apart from the artist herself, in the project there also take part, among others, Katarzyna Rogowiec, who won two gold medals at the Paralympics in Turin, and Ewa Zielińska, a Polish athlete.

Below we present photos from the exhibition at the Bunkier Sztuki.