Otwarcie: 15.12.2010 godz. 18:00
Wystawa otwarta w dniach: 16.12.2010-30.01.2011
Kuratorka wystawy: Lidia Krawczyk
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, pl. Szczepański 3 a, Kraków
W wieku 10 lat straciłam nogę.
Od tamtego czasu zadaję sobie pytanie
dotyczące odciętego kawałka ciała:
co z nim się stało?
Wystawa Joanny Pawlik zatytułowana Balans jest szczególną prezentacją, nad którą artystka pracowała ponad rok, tworząc dokument tego, w jaki sposób fizyczne doświadczenia odciskają piętno na psychice człowieka. Jest to wystawa o wspólnocie utraty, o próbie znalezienia swojego odpowiednika w innej osobie.
Obok samej artystki w projekcie biorą udział między innymi: Katarzyna Rogowiec (dwukrotna Mistrzyni paraolimpijska z Turynu), Ewa Zielińska (polska lekkoatletka) oraz inne kobiety, które doświadczyły amputacji. Istotnym elementem tej prezentacji są relacje i spotkania artystki z innymi kobietami, ale także stosunek dziewczyn do swojej niepełnosprawności. Prace Joanny Pawlik są dowodem poszukiwań wspólnych elementów, dowodem na balansowanie z emocjami, poszukiwanie porozumienia. Filmy, które możemy zobaczyć na wystawie, przedstawiają sposoby radzenia sobie w publicznych sytuacjach, zachowania innych osób wobec kobiet po amputacjach, czy próby utrzymania równowagi. Są przy tym pełne pozytywnych emocji. Joanna Pawlik przedstawiła bohaterki z czułością i empatią. Oglądając jej filmy możemy doświadczyć wirtuozerii dnia codziennego, skupić się na szczegółach i czynnościach zwykle dla nas banalnych, na które nie zwracamy uwagi, jak jedzenie, bieganie, czy taniec.
Artystka bada kondycję ciała dotkniętego kalectwem. Sprawdza, czy możliwe jest przekroczenie poczucia własnej ułomności, obserwuje jej związki z otoczeniem. Próbuje zrozumieć wpływ jaki wywiera na nią kontakt z innymi ludźmi, zaznacza swoje miejsce w niekoniecznie przychylnie nastawionym świecie. Joanna Pawlik traktuje twórczość jako przestrzeń umożliwiającą wyrażenie własnych emocji, lęków i cierpienia, ale także jako miejsce pozwalające na odbudowanie poczucia własnej wartości.
Joanna Pawlik poprzez swoje działania pragnie zburzyć sytuację nietolerancji, braku zrozumienia i wykluczania. Przedstawia niepełnosprawne kobiety jako niezależne, silne i odważne osoby podkreślające swój indywidualizm oraz samowystarczalność. To przedstawienia, które udowadniają, że tożsamość bynajmniej nie musi być oparta na braku, a wręcz przeciwnie – na pozytywnie wykorzystanym „nowym życiu”, budowaniu własnej wartości poprzez akceptację. Dzięki temu projektowi możemy się przekonać, że balansu i równowagi (zarówno fizycznej, ale przede wszystkim emocjonalnej) nie da się osiągnąć w pojedynkę.
Poniżej zdjęcia wystawy w Bunkrze Sztuki.
Joanna Pawlik // Balance
Opening: 15.12.2010, 6:00 pm
On view: 16.12.2010-30.01.2011
Curator of the exhibition: Lidia Krawczyk
The Bunkier Sztuki Contemporary Art Gallery, pl. Szczepański 3 a, Kraków
At the age of ten, I lost a leg.
Ever since, I have been asking myself
the same question about the part of my body
that had been cut off: what’s happened to it?
The art of Joanna Pawlik is extraordinarily intimate; it touches her most private experiences. It is a document of working through the experience of loss, a document which gives witness to the complicated process of coming to terms with a peculiar sort of death – the loss of a leg. The artist confronts her own pain, she bids farewell to a part of her own body, in order to build a new quality in its place. Joanna Pawlik wants to prove that the loss, the empty space where the limb had been, has become the source of strength, a place to fill; a space which can be ‘created’ anew.
The artist explores the condition of her own, crippled body. She tests the limits of transcending her own infirmity and she observes her relations with those around her. She is trying to understand the influence which the contact with others has on her. She marks out her own place in the – not necessarily well disposed – world. For Pawlik, art is a space for expressing her emotions, fears and suffering, but also a space for re-building her identity at the moment of physical handicap. Her art is a kind of therapy which sets out to tame disability.
On the basis of her own experience, the artist poses the dilemma of femininity versus being different. This is an attempt to redefine the concept of femininity. Disability is a particular challenge for a woman, socialised to be constantly attractive, as frequently it becomes an excuse for exclusion and marginalisation. In this project, together with the artist, we must face the double loss: that of a limb and of feminine allure.
Through her work, the artist sets out to break down this syndrome of intolerance, incomprehension and exclusion. She presents disabled women as independent, strong and courageous; they emphasise their uniqueness and self-sufficiency. These performances prove that identity does not have to be handicapped by a loss; on the contrary – it can benefit from a new lease of life, where one’s new value can be built through gaining acceptance. Apart from the artist herself, in the project there also take part, among others, Katarzyna Rogowiec, who won two gold medals at the Paralympics in Turin, and Ewa Zielińska, a Polish athlete.
